Droga medytacji

Czy mówiąc o życiu duchowym możemy w ogóle używać słowa powierzchowność? Powierzchowność życia duchowego... To określenie, które wydaje się wzajemnie wykluczać, gdyż moim zdaniem życie duchowe, jeśli jest prawdziwe zakłada pewna głębię doświadczenia. Oczywiście z czasem ta głębia musi być jeszcze bardziej pogłębiana, ale gdy jej w ogóle brak, to czy można mówić jeszcze o życiu duchowym?  Naturalnie warto pamiętać o tym, że czyha na nas tutaj pewna bardzo niebezpieczna pułapka porównywania poziomu naszego życia duchowego do życia duchowego innych. Jak w każdym innym porównywaniu się ryzykujemy, że w jego konsekwencji możemy zając jedną z dwóch postaw: być próżni lub zgorzkniali. A żadna z tych postaw nie jest dobra. Żadna z nich nie pasuje do człowieka wiary. Dlatego warto wystrzegać się pokusy porównywania się, również a może przede wszystkim w sprawach życia duchowego. To, że ktoś w swoim doświadczeniu duchowym nie osiąga stanów kontemplacji lub stanów mistycznych tak jak św. Jan od

I tak powoli wakacje dobiegają końca... Jedynie studenci są górą. Staram się jak najlepiej wykorzystać ostatni akord tych wakacji. Będąc belfrem ma się nawyk mierzenia roku od września do września. Tylko, że w takim rozumieniu przepada gdzieś adwent, jako przygotowanie do nowego roku... Dla mnie swoistym adwentem był pobyt na Athos. Myślę, że jako sposób "ładowania akumulatorów" wystarczy na długo. Podpisuję się pod tym, co w jednym z artykułów "Gościa Niedzielnego" napisał ojciec Jan Paweł - tyniecki benedyktyn: Każdy z nas jest mnichem . Każdy potrzebuje chwil samotności, wytchnienia, ciszy. Jeśli ktoś tej potrzeby w sobie nie dostrzegł, to znaczy, że odkrycie prawdy o byciu "mnichem" jest jeszcze przed nim. Nic bowiem nie regeneruje ludzkich sił i nerwów tak bardzo jak cisza. Początkowo może ona wydawać się kłopotliwa dla tych, którzy do niej nie przywykli, ale z czasem, gdy potrafimy w niej wytrwać pomimo pokusy zdezerterowania odkrywamy jej piękno