Droga medytacji

Jezus tak wołał:  „Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał.  Ja przyszedłem na świat, jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. A jeżeli ktoś posłyszy słowa moje, ale ich nie zachowa, to Ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale by świat zbawić. Nie mówię bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić. A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział . (J 12,44-50) Dzisiejsza Ewangelia mówi nam wiele o roli słowa w naszym życiu, słowa, które jest także fundamentem naszej modlitwy monologicznej. Przypomina nam przede wszystkim o tym, że Jego słowo daje życie, że jest słowem samego Boga, w które jeśli uwierzymy ma moc wyprowadzać nas z ciemności. Chrystus, będący wcielonym Słowem Ojca sam jest tym światłem, które pragnie przenikać nasze życ

Jezus powiedział: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce.  (J 10, 11 Obraz pasterza, może trochę archaiczny, trafnie oddaje relacje między nami a Jezusem. D)obry pasterz zna swoje owce. Jego serce bije dla nich. Z owcami łączy go czuła relacja miłości i troski o ich dobro. Ideę dobrego pasterza trafnie ujmuje historyjka opowiedziana kiedyś przez jezuitę, ojca A. de Mello: "Jedna owca znalazła dziurę w płocie otaczającym pastwisko i przecisnęła się przez nią. Ucieczka napełnił ją szczęściem. Błądziła długo i wreszcie zagubiła się. Wtem, gdy zbliżyła się do lasu, spostrzegła, że idzie za nią wilk. Zaczęła uciekać, ale wilk ciągle był za nią. Płakała, beczała i oto jak z pod ziemi pojawił się dobry pasterz, ocalił ją biorąc na ramiona i przyniósł na powrót, z wielką czułością, do stada. Pomimo iż wszyscy nakłaniali pasterza, aby naprawił dziurę w płocie, on nie chciał tego uczynić, bo szanował wolność swoich owiec”. Obraz z dzisiejszej Ewangelii uka