Droga medytacji

Ciągle tylko proza i proza, a przecież życie nie jest tylko prozą, choć utarło się mówić "proza życia". A przecież właściwe, Boże patrzenie na świat zawsze będzie poezją, tak jak było nią dla autora Psalmów. Nie wszystkie były radosne, ale uczą innego spojrzenia na rzeczywistość. Uczą jak wypowiedzieć za sprawą poezji to, co niejednokrotnie trudno byłoby uchwycić w prozie bez zanudzania długimi opisami. Medytacja jest dla mnie osobiście doświadczeniem i nauką patrzenia na rzeczywistość oczami poezji.  w sekundzie, która jest wiecznością stworzyłeś wodę orbitę elektronu górę i skrzydła biedronki rozpoznajemy Cię po śladach w nieudolności swojej opisując misterium tworzenia błękitne niebo zielona woda czerwony ogień rozrzucone gwiazdy porządek, nieporządek, rytm rozpoznajemy Cię po śladach patrząc w Twoje niebo zbyt rozległe dla nas białe chmury zielone wierzchołki drzew żółte światło słońca rozpoznajemy Cię po śladach bez Twojego światła gub

  Z Ewangelii według św. Mateusza W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: "Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?" On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł:   "Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.   Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. [Mt 18, 1-5] Modlitwa medytacyjna jest z natury swej prosta. Jedyne, co mamy czynić to powtarzać w myślach nasze wezwanie (słowo, werset), pozwalając by wybrzmiał także w naszym sercu a następnie wsłuchiwać się w tę mowę serca, mowę miłości. Praktyka medytacji uczy nas – jak chce tego Jezus –   stawać się jak dzieci. Jakie bowiem słowo najczęściej powtarza dziecko? "Mamusiu" albo "tatusiu"! Jest w nim to samo ufne powierzenie się miłości Boga co w Jezusowym wołaniu: „Abba

Dane mi było dzisiaj brać udział w seansie filmu SAMSARA. To obraz twórców innego filmu zrealizowanego w tym samym stylu p. t. Baraka. Kto go widział, temu nie muszę zachwalać autorów. A jednak uczynię to bardziej po to, aby podzielić się wrażeniami, gdyż współcześnie trudno znaleźć obraz, który wnosi tyle piękna i emocji. Podkreślam słowo obraz, gdyż film zgodnie ze stylem twórców(Ron Fricke i Mark Magidson, gdzie pierwszy jest zarówno reżyserem jak i operatorem kamery)  jest zbudowany z dziesiątek zdjęć, których tło stanowi jedynie muzyka. W filmie nie pada ani jedno słowo a pomimo to ogląda się go przez blisko dwie godziny nie mogąc się oderwać od ekranu. Nie będę się rozwodził nad zdjęciami, które są wprost olśniewające ukazujący kunszt autora. Czym innym jest nakręcić film nawet, jeśli składa się on z dziesiątek obrazów a czym innym jest ułożyć te obrazy tak, aby bez komentarza przynosiły zaplanowany przez autora efekt. To już bez wątpienia artyzm wysokich lotów. Ron Fric

Wczoraj była kolejna pierwsza sobota i kolejna okazja by spotkać się w gościnnym kościele Sióstr i Braci ze wspólnot Jerozolimskich w naszych wspólnych poszukiwaniach dróg modlitwy serca, albo mówiąc inaczej dróg do serca Boga i mojego serca przez modlitwę. Jak zwykle zaskoczyła mnie frekwencja. Żywię tylko nadzieję, że w tym poszukiwaniu dobry Bóg uczyni mnie dobrym towarzyszem duchowej podróży tych, którzy na te spotkania przychodzą.   W każdym z nas tkwi pragnienie - w głębi nas samych, w miejscu, które nazywamy sercem. Urodziliśmy się z nim. Ono nigdy nie da się w pełni zaspokoić, ani też nigdy nie umiera. Nasza prawdziwa tożsamość, przyczyna naszego istnienia tkwi właśnie w nim.                                           Gerald May W sercu każdego z nas została zaszczepiona tajemnica. Często jest niezauważalna. Rzadko możemy ją wyrazić słowami, a mimo to prowadzi nas ona przez nasze życie. Ów sekret przeważnie pozostaje ukryty w najgłębszych zakamarkach naszego j