Droga medytacji

Jeśli pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli Prawa.   Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim cnotom nie ma Prawa. A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy .  (Ga 5,18.22-25) Z tekstem św. Pawła z Listu do Galatów dobrze współgra to, co w jednej ze swoich katechez powiedział ojciec święty Franciszek: „że wśród wielu cech charakteryzujących współczesnego człowieka jest pośpiech, niepokój i smutek. To cechy, które nie będą nigdy do pogodzenia z duchem Bożym. Wszędzie bowiem, gdzie jest Boży duch tam jest harmonia, pokój i radość, których Bóg pragnie nam udzielić”. Napór wrażeń, jakie serwuje nam współczesny świat jest tak wielki, że mamy czasem wrażenie, że się dusimy. Podobnie jak ciało nie może obyć się bez tlenu tak dusza nie może żyć bez otwarcia na oddziaływanie

Można po ludzku powiedzieć, że przepisy Starego Testamentu traktowały trędowatych bardzo brutalnie. W Księdze Kapłańskiej czytamy: „Trędowaty, który podlega tej chorobie, będzie miał rozerwane szaty, włosy w nieładzie, brodę zasłoniętą i będzie wołać: Nieczysty, nieczysty! (…) Jego mieszkanie będzie poza obozem” (Kpł 13,45-46). Taka postawa zrodziła się z lęku, jaki towarzyszył tej zakaźnej i prawie nieuleczalnej wówczas chorobie. Jeśli choroba ustępowała trzeba było decyzji kapłanów świątynnych, aby chory mógł powrócić do wspólnoty. Nikt inny nie mógł o tym decydować. Można powiedzieć, że trędowaci z dzisiejszej Ewangelii tworzą jakiś rodzaj wspólnoty losu. To, co ich jednoczy to przede wszystkim wielkie cierpienie fizyczne, które towarzyszyło tej chorobie a ponadto wykluczenie społeczne niepozwalające im na żadne relacje ze zdrowymi osobami. I to właśnie z tej ich po ludzku głęboko tragicznej sytuacji rodzi się okrzyk wołania skierowany do Jezusa: „ulituj się nad nami”. Choroba sepa