Droga medytacji

„Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mojego Ojca”? Jeśli ludzie nie rozumieją, dlaczego ze względu na Jezusa jesteśmy inni od nich, to taka jak zacytowana odpowiedź Jezusa, jest zawsze właściwą odpowiedzią.  Być w tym, co Boże – to nasze zadanie. I nie ma wątpliwości, że zachowywanie w sercu Bożego Słowa bardo ułatwia taka postawę. 

…aby szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas. Bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, jak też powiedzieli niektórzy z poetów: "Jesteśmy bowiem z Jego rodu ". [Dz 17,27-28] Sakramenty są to znaki widzialne, obejmujące przedmioty materialne, gesty i słowa, które prowadzą nas – chrześcijan nie tylko do tego, co oznaczają, lecz także do rzeczywistego spotkania z Jezusem Chrystusem, który sprawia przez swojego Ducha Świętego to, co te znaki oznaczają, czyli wielką samoofiarującą się miłość Boga do nas. Wierząc w to, że Bóg jest obecny w każdej chwili, „bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”, możemy przyjąć, że w analogiczny sposób urzeczywistnia On sakramentalne samo-ofiarowanie w każdej chwili naszego życia, prowadząc nas tym samym do większego zjednoczenia ze Sobą, jeśli tylko zechcemy otworzyć się na Jego łaskę. Medytacja kształtuje w nas tę wiarę, dzięki czemu możemy odkrywać i wielbić Bo

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, ale duszy zabić nie mogą. Człowiek ze swej natury lęka się wielu rzeczy. Człowiek lęka się cierpienia; lęka się śmierci; lęka się często także tych, którzy mają nad nim jakąś władzę… Jest bohaterem najczęściej, gdy mu nic nie zagraża. Wystarczy nieraz najmniejszy ból, którego nie znamy przyczyny, nieoczekiwana sytuacja, która wymyka się spod naszej kontroli, aby napełnić nas lękiem… A jednak życie stawia człowieka nieustannie wobec faktu śmierci, wobec rzeczywistości cierpienia, wobec sytuacji, które przerastają jego siły. Najchętniej chcielibyśmy takie chwile ominąć, przed nimi uciec. A jednak Pan Bóg nie chce, abyśmy uciekali przed takimi sytuacjami. On chce, abyśmy stawili im czoła uzbrojeni w oręż, któremu na imię: WIARA! Wiara to przekonanie, że Bóg się o nas troszczy i że na tej trosce możemy się spokojnie i z zaufaniem oprzeć. Jak powie prorok Jeremiasz: „Pan jest przy mnie jako potęż

Czytając dzisiejszą Ewangelie można by odnieść wrażenie, że oto na naszych oczach powtarza się ta ewangeliczna historia. Tłumy ludzi, którzy przyszli aby spotkać i słuchać Chrystusa i sam Chrystus pośród nich. Dzisiaj także jest tutaj obecny, tak jak wtedy nad jeziorem, są także Apostołowie a przynajmniej ich następcy – kapłani i jest tłum tych, którzy przyszli tu dzisiaj ze względu na Niego. I wyglądamy dzisiaj tak jak ta Ewangelia. Po co tu jesteśmy? Otóż mówi się, że Boże Ciało, to okazja do publicznego zamanifestowania swojej wiary. I pewnie cos w tym jest! Dzisiaj szczególnie ważne jest to, abyśmy jako chrześcijanie potrafili być widoczni i mieli odwagę przyznawać się do swojej wiary tym bardziej im bardziej chce się ją zepchnąć tylko do sfery prywatnej, albo zamknąć usta wtedy, gdy głosi prawdy nie przystające do modły na która próbuje się dzisiaj kształtować przestrzeń publiczną. Ale ta manifestacja wiary, to nie jedyny powód naszej obecności tutaj. Spotykamy się bowiem dzi

Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest święte . [Wj 3,5] Medytacja, która zanurza nas w chwili bieżącej, poprzez  głębsze doświadczenie tej chwili pozwala nam odkrywać prawdę, o której w biegu życia często zapominamy, że przestrzeń, w której funkcjonujemy (szczególnie przestrzeń modlitwy, ale nie tylko) jest „miejscem” świętym, ponieważ jest przestrzenią Bożej obecności i Bożego działania i gdzie jesteśmy zaproszeni do tego, aby stanąć przed Bogiem i szukać Go tu i teraz, aby wsłuchać się w Jego głos, który mówi do naszego serca. „Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz; jest ziemią świętą” – mówi Bóg do każdej i każdego z nas. Żyjemy w świecie, w którym sacrum jest tak bardzo wypierane przez profanum, że trudno nam uwierzyć, że całe nasze życie jest święte i że w życiu chrześcijanina nie ma i nie może być podziału na sacrum i profanum, gdyż dokonując takiego podziału wykazujemy niezrozumienie tego, czym jest nasze powołanie. Jeśli jednak nie s