Droga medytacji

Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili i aby owoc wasz trwał. [J 15,16] Słowa przywołane we wstępie są zaczerpnięte z aklamacji przed dzisiejszą Ewangelią. Kiedy sięgniemy do niej zobaczymy, że Jezus wcześniej przywoła absolutny warunek przynoszenia prawdziwych owoców naszego życia, jakim jest trwanie w Nim. Medytacja, zwłaszcza medytacja monologiczna, to nic innego jak właśnie chęć nieustannego trwania przy Chrystusie, gdyż jej formuła rodzi się z pragnienia odpowiedzi na zachętę do modlitwy nieustannej. I bez wątpienia w Modlitwie Jezusowej wielu odnalazło właśnie taka realną odpowiedź i doświadczenie zanurzenia w nieustanną modlitwę, która jest niczym innym jak włączeniem w nurt żywej relacji z Bogiem. Ten nurt przepływa przez nasze serce jako obecność Ducha Świętego. Modlitwa Jezusowa uczy nas jak trwać w nieustanny zjednoczeniu serca i w świadomości życia przed Bogiem. Simone Weil napisze, że: „Jedynym pragnieniem człowieka wierzącego

Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: „Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. (Mt 22, 1-2) Kiedy słuchamy dzisiejszej Ewangelii można odnieść wrażenie, że Pan Jezus opowiada nam baśń: jest król,  jest uczta weselna, jest przystrojona sala, orkiestra w pogotowiu, nowożeńcy czekają – tylko goście nie przyszli. Jezus posługuje się taką formą opowieści, aby przekazać nam prawdę o rzeczywistości Bożego Królestwa, która wymyka się naszej percepcji. Za każdą jednak baśnią kryje się coś więcej. Właśnie dlatego przemawia ona zarówno do dzieci, jak i dorosłych, bo każdy może odnaleźć w niej ważną dla siebie prawdę. W każdej z Jezusowych przypowieści możemy odnaleźć trzy wymiary: sens dosłowny, sens alegoryczny i wreszcie sens moralny. Odnalezienie tych trzech wymiarów uczy nas jak dobrze korzystać z ewangelicznych opowieści dla r