Droga medytacji

Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś  (J 17,11b-12) Buddyści mają takie sformułowanie: „szukam schronienia w imieniu Buddy (w Buddzie)”. Przyjęcie trzech schronień jest pierwszym krokiem oznaczającym wejście na buddyjską ścieżkę. Wyznawcy Judaizmu często prosili Boga: „Ukryj mnie cieniu Twych skrzydeł, strzeż mnie jak źrenicy oka” (por. Ps. 17). Nam zaś Chrystus podpowiada, że mamy szukać schronienia w imieniu Jezusa – najpotężniejszym z możliwych, gdyż przecież to właśnie „On zwyciężył świat” (por. J 16,33)          Czymże innym zatem jest medytacja, jak nie szukaniem schronienia w imieniu Jezusa? Czymże innym jest przyzywanie w tej modlitwie imienia Jezusa w rytmie oddechu jak nie wyrazem wiary, że to imię ma potężną moc, mogącą nas uchronić przed atakami złego, mogącą nas uzdrawiać wewnętrznie, mogą

Pomyślałem sobie, że jestem winien wpis na blogu naszym Przyjaciołom z Sanghi Zen Kanon, dzięki którym dane nam było (mnie i Doborowemu Towarzystwu z grupy medytacyjnej) uczestniczyć minionej soboty w niecodziennej ceremonii Mountain Seat – tzn. uroczystości ustanowienia opatem Sanghi zaprzyjaźnionego z nami Mikołaja Uji Markiewicza, który w zeszłym roku otrzymał od Roshiego Jakusho Kwonga przekaz Dharmy. Ceremonia była tyleż urokliwa, co magiczna. Magiczna oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu, ale sądzę, że ktoś ze Wschodu, wychowany w kulturze buddyjskiej, gdyby po raz pierwszy zawitał na naszą Mszę świętą miałby podobne spostrzeżenie. Była również urokliwa, zwłaszcza ze względu na scenerię, jaka tworzyła jej tło: natura, las, które doskonale współgrały z przwoływanymi w czasie ceremonii żywiołami, powietrzem czy dziesięcioma stronami świata. Moją obecność (niczym nie zasłużoną) poczytuję sobie, jako dar i życzliwość ze strony Roshiego Mikołaja, ale też i wielki ukło

W imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego [Łk 24, 57] I tak oto Ewangelista Łukasz pod koniec swojej Ewangelii zabiera nas raz jeszcze do Jerozolimy – najważniejszego miasta nie tylko dal Żydów, gdyż właśnie stąd głoszenie Ewangelii ma wyruszyć, aby w ciągu następnych dwudziestu wieków nieprzerwanego jej przepowiadania objąć cały świat. Jerozolima z powodu świątyni (jedynej, jaką mieli wyznawcy Judaizmu) uchodziła za miasto święte, miasto Boże, choć paradoks polega na tym, że właśnie to miasto odrzuciło Boga, który przychodzi w osobie Mesjasza. Miasto, które chlubiło się największą liczbą największych znawców spraw Bożych, okazało się być miastem ślepców nierozpoznających czasu Bożego nawiedzenia. A jednak jak słyszymy Bóg nie jest zawzięty i skoro temu miastu ma być głoszone przebaczenie, to znaczy, że również wszystkie inne grzeszne zakątki świata mają szansę na zbawienie. Jezus poleca gło