Droga medytacji

W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić. (Mt 11,25-27) Dzisiejszą  perykopę ewangeliczną zaczyna modlitwa Jezusa, o której Thomas  Merton napisał kiedyś, że była ona swoistą mantrą, która nieustannie wybrzmiewała w sercu Chrystusa - „Wysławiam cię, Ojcze”. Można powiedzieć, że dziękczynienie jest postawą człowieka wiary. Znajdujemy je u wielkich postaci Starego Testamentu: Mojżesz, Dawid, Hiob, Izajasz a także jako częsty motyw modlitwy w Nowym Testamencie: Maryjne Magnificat, Pieśń Zachariasza, Kantyk Symeona, czy u św. Pawła, który wzywa – „Za wszystko dziękujcie” (por.1 Tes 5, 18). Chrystus mówi dzisiaj, że tajemnicę Bożego objawienia bardziej pojmują niewykształceni a to

Słowo Boga jest ziarnem. Nie jest gotowym produktem typu instant. Mamy dziś szybkie kubki, kawę rozpuszczalną, dania z kuchenki mikrofalowej, fast food’y. Parę chwil i strawa gotowa do konsumpcji. Mniejsza o jej jakość. Chcemy, by wszystko było natychmiast gotowe do zjedzenia, wypicia, użycia. Niestety nierzadko takie konsumpcyjne podejście przenosimy na sprawy duchowe. Także od Boga domagamy się szybkich odpowiedzi, gotowych formuł, prostego przepisu na złagodzenie bólu, na wątpliwości, na trudności w modlitwie, na zawiedzioną miłość. Słowo Boże, które jest Bożą odpowiedzią skierowana do człowieka jednak tak nie działa. Aby objawiła się jego życiodajna moc, aby zobaczyć jego owoc, konieczne są dwa czynniki: czas i odpowiednie warunki do wzrostu. Słowo wymaga posiania w glebę serca a więc przyjęcia przez nas Słowa. A to jedynie początek, potem trzeba podlewać to ziarno Słowa codzienną modlitwą, wystawiać się na słońce Bożej łaski, czyli korzystać z sakramentów, zwłaszcza z Eucharyst