Droga medytacji

Życie duchowe jest jak wewnętrzna pielgrzymka. Najdłuższą drogą, jaką kiedykolwiek możemy podążać jest wewnętrzna droga do naszego prawdziwego „JA” [do naszej prawdziwej jaźni]. Kiedy wchodzimy na tę drogę, stajemy się bardziej zdolni do zwrócenia uwagi na chwilę obecną, która w codziennym życiu często wymyka się naszej percepcji. Jest to ważne dla całego naszego życia i to nie tylko duchowego. Możemy je bowiem przeżywać naprawdę jedynie w tej chwili. Ten, kto potrafi być całkowicie obecny w teraźniejszości, ten w sensie duchowym jest stale w drodze.        Czasem pojawia się pytanie, gdzie powinno się rozpocząć tę wewnętrzną pielgrzymkę? W odpowiedzi na to pytanie wszyscy wschodni i zachodni mistrzowie życia duchowego z Jezusem na czele odpowiadają: Tam, gdzie się obecnie znajduję.    Medytacja nie może być ucieczką od rzeczywistości. Ważne jest, abyśmy w tej wewnętrznej podróży nie tracili łączności z codziennością. Proces duchowy, jeśli jest autentyczny nigdy nie odciąga praktyk

Nie rezygnuj z marzeń niech żyją niech nadają sens codzienności niechaj zmieniają twój pościg za w oczekiwanie na A kiedy chwila spełnienia nadejdzie wtedy szybko umieraj Autonomiczna Republika Góry Athos (Święta Góra Athos) to górzysta część Półwyspu Chalcydyckiego w północnej części Grecji, która jest zamieszkiwana i zarządzana wyłącznie przez mnichów prawosławnych (powierzchnia: 390 km²). Republika Athos uznawana bywa za odrębny twór państwowy w Unii Europejskiej i jest wyłączona z Układu z Schengen . Od 1060 roku na terenie półwyspu nie mogą przebywać kobiety (nawet zwierzęta hodowlane na wyspie są tylko płci męskiej). Zakaz ten nosi nazwę grecką avaton . Mężczyźni mogą przebywać przez 3 dni, ale muszą ubiegać się o wizę. W Athosie mnisi żyją w surowych warunkach, nierzadko w odosobnieniu. Trudnią się rolnictwem, handlem oraz konserwacją substancji materialnej, swych bardzo rozległych klasztorów. Mieszkańcy Athos mogą mieszkać indywidualnie. Wtedy sami troszczą się

Dwie sceny przywołane dzisiaj przez Liturgię Słowa zdają się wskazywać na ważną role medytacji. Pierwsza z nich mówi o spotkaniu Eliasza z Panem Bogiem. To, co dla mnie szczególnie ważne w tej scenie, to dowód na to, że Pan Bóg przychodzi w ciszy. ...ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze - trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu - szmer łagodnego powiewu. Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty . (1 Krl 19,11-13) Wprawdzie jak pisał kiedyś Carlo Carretto wszystko jest miejscem Boga, środowiskiem Jego obecności, to jednak trudno Boga usłyszeć w zgiełku codzienności. Dlatego tak bardzo nam są potrzebne chwile wyciszenia, chwile odejścia od zgiełku świata, po to by być sam na sam z Bogiem, by naładować duchowe "akumulatory" Jego łaską i Jego energią, której nie da się czerpać ze świata. Już sam Chrystus pokazywał jak ważne są te