Droga medytacji

Widziałem taki obraz Płótno bez ram nieskończonej wielkości Barwy wypalone obecnością słońca kształty niewyraźne trudne dla oka Taki widziałem obraz wolności

Kilkakrotnie w mojej pisaninie pojawiało się określenie "napięcia pozytywnego" w medytacji. Spróbuję przybliżyć zatem o co mi chodzi. Praktyce medytacji sprzyja pewnego rodzaju odprężenie. Tego czym jest odprężenie najlepiej doświadczyć na kilka chwil przed zaśnięciem. Człowiek leży wówczas w postawie pełnego relaksu, jego członki straciły właściwe sobie napięcie jakim wykazywały się za dnia, mięśnie są rozluźnione. Uwaga nie jest już ukierunkowana na jakiś szczególny przedmiot a oddech staje się spokojny, głęboki i regularny. Odprężeniu ciała zwykle towarzyszy odprężenie wewnętrzne - oba bowiem warunkują siebie nawzajem. Odprężenie jakie potrzebne jest do medytacji nie daje się wymusić, ponieważ samo takie wymuszenie powoduje znowu napięcie. Chodzi tu więc raczej o stworzenie wstępnych warunków, przy jakich odprężenie występowałoby samo z siebie, czyli spontanicznie. Taki między innymi sens mają ćwiczenia relaksacyjne. Owe wstępne warunki można jednak osiągnąć najskuteczn

Dwie rzeczywistości napięcie i oddech wzajemnie się potrzebują i wzajemnie wspierają. O ile człowiek zbyt napięty ma oddech nierówny i płytki, to zmiana napięcia przez doświadczenie medytacji zapewnia naturalny rytm oddechu. Można jednak stwierdzić zjawisko odwrotne: wywołana jakąkolwiek przyczyną nierówność oddechu prowadzi do napięcia w organizmie człowieka. Nauczyciele medytacji zgadzają się co do tego, że oddech jest niczym znamię całego człowieka. Nie jest on zatem jedynie procesem fizjologicznym. Również nasz stan duchowy czy nawet - jak naucza medycyna chińska - stan ogólny człowieka pozostaje w ścisłym związku ze sposobem w jaki oddychamy. Można to zauważyć także w naszym codziennym doświadczeniu. Nastrój lęku i przygnębienia wyraża się zduszonym oddechem, a z kolei zduszony oddech z przyczyn fizjologicznych powoduje nastroje tego właśnie rodzaju. Z kolei nastrój pogodny i radosny przejawia się miarowym, spokojnym i głębokim oddechem i odwrotnie: oddech spokojny i głęboki zmi

Dużą wagę w medytacji przywiązuje się do postawy ciała. Niektórzy mistrzowie medytacji mówią wręcz, że bez przyjęcia odpowiedniej postawy doświadczenie medytacji nie jest w ogóle możliwe… Bez wątpienia dużo ważniejszą rangę postawie ciała nadaje Wschód, gdzie ma to związek z rolą czakramów rozprowadzających i modyfikujących energię w ciele człowieka. Zgodnie z doświadczeniem medytacji wschodniej z ich harmonijnego rozwoju wyciągamy różne korzyści, gdyż wiążą się z nimi niezwykłe możliwości i moce wewnętrzne, które także wiążą się z otwarciem drogi do inicjacji i przejścia w drugi wymiar. Na Wschodzie jest to zawsze siedzenie na ziemi macie lub poduszce zresztą taki sposób siedzenia odpowiada człowiekowi Wschodu. Wydawać się może, że Zachód przywiązuje mniejszą rolę do postawy medytacyjnej, choć to oczywiście nie prawda. Wprawdzie o. Jon Main nie nakazywał tak rygorystycznie przyjęcia pewnej postawy, chodziło mu raczej o to, aby była to postawa wygodna, rozluźniona, która nie krępuje

Postawa w medytacji jest o tyle ważna, że od niej może zależeć skuteczność medytacji. Oczywiście mam na myśli skuteczność na poziomie ludzkim. Odpowiednia postawa pomaga w uzyskaniu zarówno zewnętrznego jak i wewnętrznego dystansu - elementu bardzo ważnego dla dobrej medytacji. Decyduje także o naturalności oddechu, niemniej istotnego dla osoby medytującej. Oczywiście mam tu na myśli medytację różną od tej, którą proponował św. Ignacy Loyola. Medytacja, o której tu mówimy wiąże się bowiem z wyłączeniem sfery racjonalnej a przynajmniej z jej znacznym ograniczeniem. Postawa jaką przyjmujemy w czasie medytacji ma w tym pomóc. Oczywiście praktykowanie medytacji dopuszcza cały wachlarz możliwości jeśli chodzi o postawę ciała. Również św. Ignacy Loyola mówił o tym, że postawa ciała odgrywa bardzo ważną role w naszej modlitwie. Dla człowieka Zachodu przyjęcie postawy jaka proponuje Wschód, a która jest wyrazem długoletnich doświadczeń nie zawsze jest możliwa do przyjęcia. Bywa niekiedy i tak

Właśnie zauważyłem, że zacząłem pisać tego bloga w swoje urodziny. To już 42 urodziny... Spoglądając wstecz mogę powiedzieć, że nie żałuję niczego, co przeżyłem przez te lata. To chyba dobrze. Mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwym człowiekiem. I często uświadamiam sobie ów fakt z wdzięcznością. Jaka w tym poczuciu szczęścia jest rola medytacji. Zapewne duża. 42 urodziny... Dwadzieścia osiem lat od kiedy po raz pierwszy spotkałem się z doświadczeniem medytacji. Wówczas, zaledwie w siódmej klasie szkoły podstawowej dane mi to było dzięki mojemu bratu, który zabierał mnie ze sobą do pewnego aśramu, mieszczącego się w mrówkowcu przy ul. Grzybowskiej po raz pierwszy przekonać się czym właściwie jest ta medytacja, o której tak wiele się mówi. Wówczas była to medytacja w wydaniu wschodnim. Aśram należał do wspólnoty, którą założył Guru Maharaj Ji - hinduski mistyk i nauczyciel medytacji, który nadal działa na Zachodzie gromadząc wokół siebie duże rzesze uczniów. Czym były wówczas spotkani