Droga medytacji

Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie   Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym ciele . [2 Kor 4,7-10] Mówiliśmy w minionym tygodniu, że medytacja uczy nas oczekiwania. Sądzę, że każdy, kto w praktyce medytacji odnalazł swą duchową ścieżkę powinien zadawać sobie to pytanie: „Czego oczekuję od medytacji?” Pytanie, które pozwala nam odkrywać i oczyszczać – jeśli udzielona nań odpowiedź będzie szczera – naszą motywację do wytrwałego, codziennego podejmowania tej praktyki. Naturalnie każda odpowiedź udzielona na tak postawione pytanie powinna być bardzo osobista, płynąca z serca, gdyż tylko wówczas będzie autentyczna i będzie naszą medytację czyniła autentyczną, nawet jeśli pozo

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco”. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.  (Mk 6,30-34) Gdy patrzymy na pełne dostojeństwa i majestatu postacie Apostołów z kościelnych fresków, obrazów, czy figur łatwo zapominamy, że byli oni takimi samymi, słabymi ludźmi jak my. Ewangelia opowiadająca wprost o relacjach Jezusa i Jego uczniów pozwala nam dostrzec ich zwyczajność a jednocześnie łatwiej odnieść ich doświadczenie do naszego życia. Wysłani przez Pana Jezusa, aby głosić Dobrą Nowinę, wracają i pragną się podzielić tym, co zdziałali. Chcą, podobnie jak każdy z nas, otworzyć przed kimś swoje serce, opowiedzieć o swoich sukcesach i porażkach. I Pan Jezus im to umożliwia, stwarza przestrzeń, w której czują się słuchani i rozumiani. To dla nas ważna lekcja. Ważne, abyśmy innym pozwolili mówić o tym, co dla