Droga medytacji

Chrześcijańska postawa ubóstwa zwana inaczej prawdziwa wolnością serca nie polega na tym, że nic nie powinieneś posiadać, ale na tym, że nic nie powinno posiadać ciebie. Tylko takie serce, wolne od jakichkolwiek przywiązań może zostać wypełnione Bogiem.  Ali Ibn Abu Talib

Wniebowzięcie to uwieńczenie pewnego dzieła (i mam tu na myśli nie dzieło samej Matki Bożej, co dzieło, jakiego Bóg mógł dokonać dzięki Jej zgodzie na Jego działanie w Niej i przez Nią). Wniebowzięcie to prosta konsekwencja życia Maryi. Myślę, że doskonałym komentarzem do postawy jaką Maryja reprezentowała w całym swoim życiu są słowa o. Wilfrida Stinissena OCD i co najważniejsze mówią o tej płaszczyźnie życia, w której każda i każdy z nas może naśladować Maryję: Modlić się można na różne sposoby: ustami, wykorzystując dar mowy otrzymany od Boga; innym rodzajem modlitwy jest wiara, poznanie Boga, lub też samo czynienie dobra albo odtrącanie zła. Jeśli jednak pytasz o metody modlitwy, odpowiem: Metody modlitwy są dobre jedynie dla początkujących, ale niebezpieczne dla tych, którzy żyją z Bogiem w głębokim zjednoczeniu. Dla nich istnieje już tylko jedna "metoda": Pozwolić się prowadzić Duchowi Świętemu, który tchnie i nie wiesz skąd pochodzi i dokąd podąża. 

Nadzieja chrześcijańska nie opiera się na osobistych zasługach, ani też dobrych uczynkach czy postanowieniach, wszystko to bowiem jest zawodne i nieproporcjonalne w stosunku do osiągnięcia Boga i oparcia się na Jego łasce, bowiem tylko oparcie na Bogu i Chrystusie - jedynym pośredniku jest niezawodne i pewne.  o. Gabriel od św. Marii Magdaleny OCD

Rozmyślanie nie może zatrzymywać się jedynie na pojedynczych rzeczach, lecz musi stać się medytacją, w której ustaje myślenie dyskursywne. Wówczas medytacja przeradza się w kontemplację. Dopóki ujmujemy Boga pojęciowo, dopóty dotykamy nie Jego samego, ale Jego obraz (cień).    o. Hugo M. Enomiya-Lassalle SJ

"Współudział naszego ciała w modlitwie i szukaniu Boga nie jest tylko kwestia dyscypliny lub umiejętności lecz przede wszystkim czci i milczenia (wyciszenia się) oraz wsłuchiwania się w to co jest większe od nas i ponad nami, choć w tajemniczy sposób także obecne w nas."  Waltraud Herbstrith

Po co żyjemy? Jaki jest sens naszego życia? Co naprawdę się w tym życiu liczy? Te niezmiernie ważne pytania można postawić jedynie w perspektywie końca. To koniec wieńczy dzieło. A nasze życie jest takim dziełem, którego sens osłoni to, co będzie na końcu.

Postać proroka Eliasza od kiedy pamiętam przemawiała do mnie w sposób bardzo mocny. Trudno mówić o identyfikowaniu się z tą postacią, bo ani czasy w których dane mi jest pełnić moja posługę, ani doświadczenia mają się nijak do doświadczeń, jakie były udziałem tego niezwykłego proroka. Jeśli jednak maiłbym szukać postaci, która jest mi w Biblii (a zwłaszcza w Starym Testamencie) najbliższa bez wahania wskazałbym właśnie na Eliasza. Może jest mi bliski dlatego, że odnajduję w nim pewne podobieństwa do mojego charakteru. Z całą jednak pewnością chciałbym dorastać do tego podobieństwa, w którym Eliasz został określony: "Prorok jak ogień" i nie chodzi tu przede wszystkim o gwałtowność jego przepowiadania czy działania, ale o gorliwość w służbie Temu, który go wybrał i powołał a także o miłość jaka w jego sercu płonęła do Boga, choć nigdy nie wstydził się swoich własnych słabości i ograniczeń i w piękny sposób potrafił o nich z Bogiem rozmawiać a nawet dyskutować.  No i  ta scena ...