Droga medytacji

Jezus rzekła do swoich uczniów: Wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony . (Mt 23,8 - 10). Czas Wielkiego Postu jest czasem dany nam po to, abyśmy w postawie głębokiego nawrócenia odnowili czy odkryli na nowo wartości na których pragniemy opierać nasze życie w tym celu, aby ono stawało się pełniejsze i dojrzalsze. Jednym z narzędzi jakie mamy do tego wykorzystywać jest modlitwa. Mówiliśmy już wielokrotnie, również w minionym tygodniu, że modlitwa to przede  wszystkim budowanie relacji. Papież Benedykt w swoim ostatnim wywiadzie przypomina, że: „Żyjemy w świecie, który podsuwa nam niezliczone wzorce postępowania, które

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.(Mk 9,2-4) Gdy św. Jan Ewangelista mówi: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec” (1 J 3, 1), to mam wrażenie, że odnosi się do rzeczy oczywistej, wręcz namacalnej, czegoś, na co wystarczy spojrzeć, aby się przekonać, że jest właśnie tak, jak mówią te słowa. Skąd zatem w sercu człowieka bierze się pokusa, aby obarczać Boga odpowiedzialnością za nasze cierpienie, ilekroć w życiu spada na nas jakieś ciężkie doświadczenie: choroba, śmierć kogoś bliskiego, krzywda? Skoro Bóg o wszystkim wie, to wnioskujemy błędnie z tego, że tego wszystkiego chciał. Nieufność wobec Boga jest chyba największą raną, jaką pozostawił w nas grzech pierworodny. Ona jest dowodem na to, że ten grzech nie jest czymś wymyślony