Droga medytacji

Powiedziano już wielokrotnie, że prawdziwa modlitwa jest przebywaniem z Bogiem, jest spotkaniem, w przeciwnym razie będzie zwykłą iluzją. I właśnie ów fakt, że modlitwa jest spotkaniem nadaje jej wymiar bardzo osobisty. Medytacja, która wydaje się spełniać wszystkie cechy modlitwy, na jakie zwracał uwagę Chrystus, gdy nauczał o modlitwie uzdalnia nas do nawiązania prawdziwie osobistej relacji z Bogiem. To właśnie w doświadczeniu medytacji jak pisze o. Ernest Larkin:  Możemy doświadczyć, że Chrystus kroczy u boku medytującego, jako wierny przyjaciel i wsparcie, nieustannie przypominając nam, że to On kieruje wszystkim, że droga do kontemplacji, która objawić może w naszym życiu swoją pełną moc, jakiej się nie spodziewamy a w konsekwencji i wszystko, co nam się na tej drodze przydarza jest Jego dziełem i że nie zależy tylko od nas.  Jest to droga naszego uświęcenia a przynajmniej może się taka stać, gdy otworzymy się na to Boże działanie. I tego otwarcia uczy nas właśnie medytacja. Uczy

Trzy tysiące lat przed Chrystusem jeden z sumeryjskich książąt o imieniu Gudea wybudował w mieście Lagasz potężną wieżę. Wieża zachwycała okazałością i była dumą budowniczego oraz jego poddanych. Niektórzy bibliści są zdania, że budowla ta była synonimem biblijnej wieży Babel.  Wieża ta, choć z założenia nie była dziełem ateistów, tworzonym przeciwko Bogu, to jednak była owocem wyrachowania egoizmu które miało przynieść jedynie rozgłos i podziw ówczesnego świata. Aktywność ludzi (również chrześcijan) w trzecim tysiącleciu po Chrystusie jest nie mniej widoczna. Jednym z przejawów tego jest często powtarzane zdanie, niejednokrotnie w kontekście modlitwy: „nie mam czasu, bo muszę zrobić jeszcze to i tamto…”. Jesteśmy aktywni, zabiegani, tworzymy, zarabiamy, budujemy… stawiamy wiele pomników. Pytanie jednak jakie możemy i powinniśmy sobie postawić brzmi następująco: dla kogo, w jakim celu? Opowiedziana dzisiaj przez Chrystusa „Przypowieść o talentach” ma nam uświadomić, że Bóg obdarzy