Droga medytacji

Umiłowani moi, skoro zawsze byliście posłuszni, zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem nie tylko w mojej obecności, lecz jeszcze bardziej teraz, gdy mnie nie ma. Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z Jego wolą. Czyńcie wszystko bez szemrań i powątpiewań, abyście się stali bez zarzutu i bez winy jako nienaganne dzieci Boże pośród narodu zepsutego i przewrotnego. Między nimi jawicie się jako źródła światła w świecie. Trzymajcie się mocno Słowa Życia...   (Flp 2,12-15) Praktyka medytacji stara się być odpowiedzią na zachętę Jezusa, który przestrzegał swoich uczniów:  „Na modlitwie nie bądźcie zbyt gadatliwi…”  W podobnym tonie naucza anonimowy autor  Obłoku niewiedzy : „Musimy się modlić nie w wielu słowach, ale krótkim słowem...” Dlatego w praktyce medytacji poprzestajemy na jednym, małym słowie lub wezwaniu. Jest to praktyka nawiązująca do modlitwy pierwszych Ojców Kościoła, którzy szukali modlitwy ubóstwa, modlitwy, która kładła by nac

Dzisiaj, gdy przeżywamy wspomnienie wszystkich Wiernych Zmarłych i gdzie tematem przewodnim jest tajemnica śmierci pozwolę sobie przywołać tekst konferencji wygłoszonej przez o. Johna Maina zaczerpnięty z książki jego autorstwa p. t. „Chrześcijańska Medytacja”, wydanej przez wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 1995), gdzie Ojciec John pisze : Napełnia nas lękiem paradoksalna sytuacja, w której mamy stawić czoło dwu przeciwstawnym, a jednocześnie związanym ze sobą nierozerwalnie siłom. Towarzyszy nam pokusa, aby zignorować jedną z nich. Gdy zapominamy o śmierci, wtedy swoje życie skazujemy na spłycenie i odrealnienie. Gdy zaczynamy ignorować życie, skazujemy się na egzystencję pełną niepewności i desperacji. Musimy odnaleźć to, co zarówno święty Benedykt, jak i Budda nazwali drogą środka, musimy odnaleźć centrum, podstawę, środek ciężkości, w którym przeciwności mogą się spotkać, pozwalając energii przepływać pomiędzy biegunami paradoksu: przepływać przez nas, napełniając nas mocą- czyni