Droga medytacji

Święto Objawienia Pańskiego zwykło być w Tradycji kojarzone z przybyciem do Betlejem i pokłonem wobec Nowonarodzonego Mesjasza trzech mędrców, będących reprezentantami myśli, którą św. Paweł określa jednym mianem – pogańskiej – dla odróżnienia od nowej wiary przyniesionej przez Jezusa Chrystusa. Przecież słyszeliście o udzieleniu przez Boga łaski danej wam, że mianowicie przez objawienie oznajmiona mi została ta tajemnica. Nie była ona oznajmiona synom ludzkim w poprzednich pokoleniach, tak jak teraz została objawiona przez Ducha świętym Jego apostołom i prorokom, to znaczy że poganie już są współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię . [Ef 3,2-3a.5-6] Warto jednak przez chwilę zatrzymać się i zastanowić   nad tym, jakie jest przesłanie tego święta dla nas? Czy dzisiaj ów pokłon byłby jeszcze aktualny? A może przede wszystkim czy – jak pyta dzisiaj wielu socjologów kultury i chrześcijańskich antropologów – na   Z

Nie wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę, że doświadczenie modlitwy daje nam niezastąpioną szansę  integracji całego człowieka. Każda bowiem "część" egzystencji może stać się sposobem mówienia skierowanym do Boga. Miłość potrzebuje bowiem nie tylko słów, ale także uczuć i znaków ciała, aby móc się wyrazić. Nie jesteśmy w stanie darować komuś "czystej miłości", podobnie jak potrzebujemy instrumentu muzycznego, aby wyrazić wewnętrzny stan ducha. Odwieczna miłość Boga wcieliła się w ludzką egzystencję, aby w ten sposób wyrazić swoje niewypowiedziane Misterium. W Chrystusie cały człowiek jest Słowem od Ojca - Słowem Jego modlitewnego dialogu z nami. W tym, który "podobny jest do nas we wszystkim, oprócz grzechu" (Hbr 4,15) najbardziej delikatny ruch ciała, sen, łzy, dosłownie każde uczucie jest Słowem modlitwy. W Chrystusie cały człowiek jest także Słowem do Ojca - lęk, drżenie ciała i krople potu, samotność na krzyżu, martwe ciało złożone w grobie - świadc