Droga medytacji

Przeżywamy dzisiaj w Kościele dosyć młode święto, bo ogłoszone przez Ojca Św. Jana Pawła II w 1999 roku. Mowa o święcie Świętej Teresy Benedykty od Krzyża - współpatronce Europy obok św. Benedykta, św. Cyryla i Metodego, św. Brygidy Szwedzkiej i św. Katarzyny ze Sieny. Aby zrozumieć dlaczego św. Jan Paweł II zdecydował się wybrać właśnie tę bliską mu postać jako współpatronkę starego kontynentu spróbuję nakreślić garść refleksji na temat jej życia dzięki którym i niektórzy z nas znajdą w tej niezwykłej postaci inspirację do duchowych przemyśleń, do których bez wątpienia skłania jej droga życia i myśli a może i czegoś więcej... „Edyta Stein to taki człowiek, który po bliższym poznaniu pozostaje z nami na zawsze. Im więcej się o niej czyta, tym bliższą więź z nią się czuje - pisze ks. Stanisław Roman Ignarski. Edyta Stein przeszła niezwykłą drogę życiową. Była Żydówką urodzoną we Wrocławiu 12 października 1891 roku, która we wczesnej młodości porzuciła judaizm i uważała się za ate

„Jezus podążył w stronę Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida…” (Mt 15,21) Spotkanie człowieka z Bogiem dokonuje się zawsze w ramach określonej historii. Jest to historia indywidualna naznaczona sukcesami, ale i dramatami, momentami radości i smutku. Bohaterka dzisiejszej perykopy ewangelicznej jest poganką, która w opinii otaczających Jezusa Izraelitów nawet nie zasługuje by rozmawiać z Mistrzem a już na poeno by o coś prosić i uzyskać łaskę. A mimo to decyduje się na przełamanie kulturowego i religijnego tabu. List do Hebrajczyków powie: „Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy (Hbr 11, 1). Nie konkretyzuje on jaka wiara. Dla Boga ważniejsze niż wszelkie ludzkie uwarunkowania jest przede wszystkim ludzkie serce. Pismo święte mówi, że kiedy Abraham uwierzył, stał się ojcem wszystkim wierzących. Także tych, których wiara różni się w wielu

Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych. (Mk 9,2-10) Wstępowanie na górę, przebywanie na niej posiada w Biblii głębo

 „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do sytości. Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec”. (J 6,26-27) Pierwsze czytanie dzisiejszej niedzieli to fragment Księgi Wyjścia opisującej wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej. Opisuje pewien epizod na pustyni, po przejściu Morza Czerwonego, po odzyskaniu wolności. Chcąc dobrze zrozumieć sens tej historii cofnijmy się o piętnaście rozdziałów, do początków księgi. Mamy tam opis sytuacji Izraelitów w Egipcie: „Egipcjanie bezwzględnie zmuszali synów Izraela do ciężkich prac i uprzykrzali im życie uciążliwą pracą przy glinie i cegle oraz różnymi pracami na polu. Do tych wszystkich prac przymuszano ich bezwzględnie. Potem do położnych u kobiet hebrajskich (…) powiedział król egipski te słowa: Jeśli będziecie przy porodach kobiet hebrajskich, to patrz