Droga medytacji

Kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg.  [2 Kor 9, 6-7] Medytacja jest drogą do naszego wnętrza, sposobem dotarcia do fundamentów naszego bytu, po to aby znaleźć tam pokój, ciszę i ukojenie. W swej istocie jest ona sposobem uczenia się uważności, bycia czujnym, aby nie przeoczyć tego co naprawdę ważne w życiu. Drogą do tej czujności jest cisza. Milczenie. Z tego między innymi powodu medytacja jest sporym wyzwaniem dla ludzi naszych czasów. Wiele osób dzieli się nawet doświadczeniem, że cisza ich przeraża, że boją się ciszy. Warto jednak pamiętać, że do przebywania w ciszy trzeba dorosnąć, ale można się też do niej przyzwyczaić, aby następnie ją pokochać. Wówczas staje się ona przestrzenią naszego odpoczynku, ale także a może przede wszystkim przestrzenią zasłuchania w siebie i w Boga.

Miniony tydzień obfitował w doświadczenia, niektóre bolesne, inne radosne, ale najważniejsze, że każde z nich stało się dla mnie swoistym doświadczeniem wiary i działania Pana Boga. Pierwsze, o którym już wspominałem to nagłe odejście mojego taty do domu Ojca. Nagła śmierć kogoś bliskiego zawsze zaskakuje. Często dla opisania tego, co przeżywamy w takiej chwili używamy określenia: „szok”. Nie wiem czy to określenie mieści się w doświadczeniu wiary… Innym częstym przeżyciem towarzyszącym nam w takich okolicznościach jest brak zgody na to, co nas spotyka. Czasem wprost, innym razem nie wprost przychodzi stawiane Panu Bogu pytanie: Dlaczego? Z perspektywy minionego tygodnia muszę przyznać, że to nie były moje doświadczenia. Owszem, nieoczekiwana wiadomość o śmierci kogoś bliskiego jest zawsze zaskoczeniem. Musze jednak przyznać, że Pan Bóg pozwolił mi przeżyć to doświadczenie  z wiarą i pokojem serca, które dla mnie samego było pewnym zaskoczeniem. Fakt, że w krótkim czasie trzeba by