Droga medytacji

Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie . [Gal 2,19-20] Święty Paweł spogląda w głąb siebie i widzi nie Pawła lecz Chrystusa. Trudno powiedzieć, czy jest to widzenie kontemplacyjne, czy tylko świadomość przeniknięta wiarą. Z listu św. Pawła nie wynika, czy postrzega siebie i Chrystusa żyjącego w nim jako dwa oddzielne byty czy też ta jedność (oczywiście w sensie duchowym – przemiany świadomości) jest tak pełna. Kiedy słuchamy św. Pawła, spoglądającego w siebie nie mamy wątpliwości, że to doświadczenie Chrystusa jest czymś więcej niż tylko jakimś „obiektem” w jego wnętrzu uchwyconym przez świadomość apostoła. Wprawdzie św. Paweł nie używa słowa „jedność”, ale nie mamy wątpliwości, że jego wyznanie właśnie ją sugeruje

Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy.  (Mt 20,1)   Znane łacińskie przysłowie mówi: „Przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka”. Z jednej strony przyzwyczajenie pomaga nam w życiu funkcjonować. Wykonujemy wtedy coś łatwiej, szybciej, sprawniej. Dobre przyzwyczajenia pomagają nam także czynieniu dobra. Wiemy jednak, że istnieją i złe przyzwyczajenia. Rodzą one wady, niszczą wolność, prowadzą do uzależnienia. Ktoś na przykład przyzwyczaja się do przekleństw, do obgadywania, do ciągłego ślęczenia przed komputerem. I tak przyzwyczajenie staje się naszą pułapką, niewolą, zamkniętym kręgiem, z którego ciężko się wydostać. Pan Bóg nie może się z tym pogodzić, dlatego ciągle łamie schematy, schematy naszych złych przyzwyczajeń, naszej rutyny, naszego błędnego myślenia. Zaskakuje nas w życiu ciągle nowymi sytuacjami, których sami byśmy nie wymyślili. Kiedy zatem spotyka nas coś zaskakującego, coś co łamie