Droga medytacji

Medytacja jest modlitwą czuwania. Jedno z wezwań, jakie są przez wiele osób powtarzane w trakcie jej trwania, to wezwanie: „Marana –tha”. Przyjdź, Panie! Medytacja to oczekiwanie na przyjście Pana z Jego łaską, którą On pragnie nas wypełnić „Modlitwa kontemplacja, to nie pora na słowa” – zwykł mawiać św. Jan od Krzyża. Oczywiście jest modlitwa, gdzie słowa są ważne i potrzebne. Ale kiedy wchodzimy w głęboką tajemnicę komunii z Bogiem, komunii, która przede wszystkim jest zanurzeniem się w miłości, bardziej odpowiednią postawą wydaje się cisza a słowa okazują się być nieadekwatne a bywa, że i bezużyteczne. Komunia, jaka realizuje się dzięki  medytacji i w doświadczeniu medytacji jest komunią – zjednoczeniem ze Słowem Bożym zamieszkującym w nas. Aby jednak móc wejść w tę komunię konieczne jest coraz głębsze wyciszenie. „Gdyż to właśnie w głębokiej i twórczej ciszy spotykamy Boga” – pisze Thomas Merton w  Nowym posiewie kontempacji . Lecz cisza ta nie jest pustką, gdyż właśnie dzięki

„Nauczycielu, chcemy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy”. Czy nie jest to stwierdzenie bliskie także nam? Czy nie częściej stając na modlitwie pragniemy, aby w naszym życiu realizowały się nasze plany i zamiary a nie wola Boża (mimo, że powtarzamy takie wezwanie a w każdej modlitwie „Ojcze nasz”)? Oczywiście z ludzkiego punktu widzenia to normalne, że prosimy Boga o pomoc w realizacji naszych planów.  I nie ma w tym nic złego… Co nas zatem, podobnie jak pozostałych Apostołów oburza w prośbie Jakuba i Jana? To że myślą o swojej wielkości i sławie i potrafią się do tego przyznać!? Czy to, że my też o niej gdzieś w głębi serca marzymy, ale z obawy, że zostałoby to źle odczytane przez innych, skrywamy to w zakamarkach naszej wyobraźni.   To już dawno jeden ze znanych psychologów Erich Fromm stwierdził, że najlepiej określa nas to, co najbardziej denerwuje nas u innych, gdyż najczęściej to coś, czego nie akceptujemy w sobie samych. Czy jednak marzenia o wielkości są naprawdę spr