Droga medytacji

Jezus powiedział do Nikodema: „Nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił, Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”.  (J 3,13-17) Owo wywyższenie Syna Człowieczego nie odnosi się do jakiegoś jednorazowego wydarzenia. Wywyższenie Chrystusa, który po śmierci i zmartwychwstaniu wstępuje do Ojca owszem dokonało się jednorazowo i jest konsekwencją Jego posłuszeństwa Ojcu do końca, ale jest też ono wskazówką dla nas, jak mamy Chrystusa wywyższać w naszym życiu: idąc tą samą drogą, co Chrystus, przez uniżenie i przez posłuszeństwo Bożej woli i Jego słowu. Wsłuchując się w żywe słowo w czasie medytacji ...

"większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia". {Łk 15,5] Przywołane historie opowiadane przez Chrystusa w przypowieściach, to tak naprawdę obrazowy sposób mówienia o Bogu, którego cechą charakterystyczną jest miłosierdzie, mimo że sam termin „miłosierdzie” nie pada w nich ani razu. Każda z nich kładzie nacisk na inny akcent Bożej miłości w stosunku do człowieka, który się gubi a którego symbolizują zagubiona owca czy drachma. Dopełnieniem tych przypowieści, które przed chwilą słyszeliśmy jest historia ojca i dwóch synów, którą znakomita większość z nas doskonale zna. Mam na myśli przypowieść o „synu marnotrawnym” lub jak kto woli o „miłosiernym ojcu”. Te wszystkie przypowieści stanowią rdzeń Jezusowego nauczania o Bogu, który jest miłosierny i ukazują różne aspekty Bożego miłosierdzia. Chrystus kieruje swoje słowa do dwóch, jakże innych grup ludzi: do grzeszników, ludz...