Droga medytacji

Kiedy zjedli śniadanie, Jezus zapytał Szymona Piotra: „Szymonie, [synu] Jana, czy miłujesz mnie bardziej niż ci tutaj?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. (J 21,15) Każdy ma swoje posłannictwo, swoje powołanie. Chrystus, znając ludzkie serca, zna również drogę na której konkretny człowiek może najlepiej spełnić się w swoim człowieczeństwie. Nie jest to droga jednakowa dla wszystkich, bo przecież każdy z na jest inny. Niemniej, każdy ma swoje szczególne miejsce w sercu Boga; każdy ma także swoje jedyne i wyjątkowe posłannictwo w planach Bożych, dlatego każde powołanie jest jest znakiem miłości Boga do każdego z nas. Szkoda, że nie wszyscy potrafią to dostrzec… Piotr otrzymał posłannictwo pasterzowania w imię Jezusa, prowadzenia stada owiec z troską i odpowiedzialnością. To nie tylko honor, co przede wszystkim służba i ogromne zaufanie ze strony Jezusa. Lecz w pytaniu Jezusa jest coś więcej niż powierzenie konkretnej misji konkretnemu człowiekowi. To zapytanie o m

W odróżnieniu od bardziej popularnej medytacji ignacjańskiej, gdzie ważną rolę odgrywa rozmyślanie nad daną treścią nie stroniące także od wyobrażeń obrazowych, medytacja jaką praktykujemy, choć także jest medytacją nad Słowem Bożym, stojącym w jej centrum, to jednak rezygnuje ona z jego rozumowego rozważania, z fantazji, z wyobraźni czy skojarzeń na rzecz uczynienia pewnej „pustej przestrzeni” w naszym wnętrzu w tym celu, aby Słowo, które towarzyszy naszej modlitwie mogło ją wypełnić i kształtować tak jak samo chce. Zadaniem medytacji jest to, aby to Słowo, było bardziej w naszym sercu niż w naszym umyśle. Od serca bowiem zaczyna się prawdziwa przemiana człowieka. Owszem wola ma tutaj także znaczenie, ale motorem dla woli jest to, czego doświadczamy a więc miłość, która nas przenika; to, w co się wsłuchujemy a więc Słowo, z którego rodzi się wiara i to, na co się otwieramy a więc łaska, gdyż bez niej i tak nie możemy niczego uczynić. Słowo jest święte, traktujemy je osobowo, dlatego