Droga medytacji

Dobiegły końca kolejne rekolekcje wygłoszone przez ojca Maksymiliana Nawarę w kościele Matki Bożej Jerozolimskiej w Warszawie. Tym razem tematem rozważań była cisza. Nie chcę opowiadać treści nauk, bo Ci, którzy byli obecni sami mogli cieszyć się bogactwem tak wielu treści zawartych w niewielu właściwie słowach. To niezwykła umiejętność ojca Maksymiliana. Ci, których zabrakło niech żałują… Te coroczne spotkania wpisują się już powoli w tradycję Monastycznej Oazy stolicy, jaką jest Kościół Wspólnot Jerozolimskich. Korzystając z gościnności Gospodarzy tego niezwykłego miejsca możemy na te dwa dni rekolekcji zatrzymać się w biegu, aby na nowo odkrywać sens modlitwy, ciszy i w ogóle bycia. Do tego poszukiwania sensu nawiązały pytania postawione przez Ojca Maksymiliana w pierwszym dniu rekolekcji:  Dlaczego ja? Dlaczego teraz? I dlaczego tutaj?  Nie mam wątpliwości, że każda i każdy z nas na te pytania odpowiedzieć może tylko bardzo osobiście spoglądając w historię swojego życ...

Niedawno podczas pewnych rekolekcji, którym się przysłuchiwałem usłyszałem pytanie, które nie wiem czy bardziej mnie zszokowało czy zmusiło do pewnej refleksji: Czy to, co w nas tkwi, to jeszcze wiara czy już odejście od wiary? Gdybyśmy tak dogłębnie się zastanowili nad treścią naszej własnej wiary, doszlibyśmy pewnie do wniosku, że tak naprawdę pokrywa się ona z tym, co słyszymy w Ewangelii w 30, może 40%, resztę zajmują w nas poglądy, stereotypy, przemyślenia nie zawsze z Ewangelią mające wiele wspólnego… Najlepszym dowodem na to, że tak jest, jest sposób w jaki reagujemy na wymagania stawiane nam przez Słowo Boże. Słuchając dzisiejszych czytań o poświęceniu Abrahama, mamy mieszane uczucia. Być posłusznym w naszych czasach, to bardzo trudna i niepopularna sprawa. Kiedy słyszymy, jak Bóg zażądał od Abrahama rzeczy niezwykłej – złożenia jedynego syna w ofierze – jesteśmy niemal oburzeni i słuchamy tej opowieści z niedowierzaniem. Dzisiaj w dobie promowania niezależności i asertywności...