Droga medytacji

Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! (Łk 1,38) Świętowanie Bożego Narodzenia poprzedza okres przygotowawczy, zwany Adwentem, w którym mocno wybrzmiewa pragnienie i wołanie o Zbawiciela. Zarówno oczekiwanie na przyjście na świat Zbawiciela, jak i Jego narodzenie łączą się ściśle z Matką Bożą. Już na początku Adwentu czcimy zapowiedź Jej narodzenia w uroczystość Niepokalanego Poczęcia. Pierwotnie ta wielka uroczystość nie miała żadnego związku z Adwentem. Została wyznaczona na dzień 8 grudnia z uwagi na okres dziewięciu miesięcy dzielących Niepokalane Poczęcie od Narodzenia Maryi - 8 września. Uroczystość ta łączy się jednak z myślą przewodnią Adwentu. Bowiem w okresie, który przygotowuje nas na przyjście Zbawiciela, chętnie zwracamy wzrok ku Jego Matce - Maryi. Widzimy w Niej jak w jutrzence porannej bliski już brzask dnia przed wschodzącym słońcem narodzenia Jezusa Chrystusa. Maryja od chwili zwiastowania żyła jedynie ze względu na Chrystusa. Towarz

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony . (Mt 7,21.24-25) „Wszystko w naszym życiu powinno prowadzić do Boga” – Ewargiusz z Pontu. To jest też celem modlitwy, jaką Ojcowie Pustyni określali mianem modlitwy nieustannej. Jej owocem jest wewnętrzna dyspozycja. Św. Bernard nauczał, że: „Modlitwa jest zawsze umiarem. W niej Bóg otrzymuje dostęp do naszego serca, do wewnętrznej ciszy w głębi nas samych, którą może wypełnić tylko On. Z wolna przedzieramy się przez warstwy myśli i uczuć do tego miejsca miłości i pokoju – sanktuarium Trójcy Świętej, którym jest nasze serce”. Droga modlitwy serca rozpoczy

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie”. (Mk 13,33-37) Dzisiejsza niedziela rozpoczyna okres adwentu. Często słyszymy, że adwent to radosny czas oczekiwania. Dlatego może warto postawić sobie pytanie: Czy z tym adwentem wiążę jakieś oczekiwania? Czy ograniczają się one jedynie do czekania na święta, poprzedzający je zakup prezentów i przygotowań, którym trzeba sprostać? A może czekam na coś więcej?  Może liczymy, że będzie to nieco inny czas, głębiej przeżyty. Jak co roku na początku adwentu słyszymy to s