Droga medytacji

Skoro już dusze swoje uświęciliście, będąc posłuszni prawdzie celem zdobycia nieobłudnej miłości bratniej, jedni drugich gorąco czystym sercem umiłujcie. Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa. Każde bowiem ciało jak trawa, a cała jego chwała jak kwiat trawy: trawa uschła, a kwiat jej opadł, słowo zaś Pana trwa na wieki. Właśnie to słowo ogłoszono wam, jako Dobrą Nowinę.  (1 P 1,23-25) Ten czytany dzisiaj fragment z listu św. Piotra Apostoła daje nam wiele cennych wskazówek dotyczących życia Słowem Bożym i jego działania w nas. Medytacja to modlitwa w zasadzie oparta w pełni właśnie na Słowie Bożym. Owszem, nasz intelekt nie zaprzestaje działania, ale to działanie ograniczamy do minimum po to właśnie, aby na pierwszy plan mogło wyłonić się Słowo Boże i objawić swoją moc. To nam uzmysławia, że modlitwa jest przede wszystkim dziełem Ducha Świętego, który modli się w nas. Tylko On ma moc bud

Podobno w średniowieczu mnisi z Cluny, przystępując do komunii świętej, zdejmowali buty – jak Mojżesz zbliżający się do Krzewu Gorejącego, do Najświętszego. Zdumiewająca jest ludzka zdolność oswajania tego, co niezwykłe. Bo przecież dla nas Eucharystia, komunia święta, jest czymś zwyczajnym, a przez to może nieraz zbyt mało cenionym. Zdarzało mi się spotkać ludzi, którzy z powodu poplątanego życia nie mogą przyjmować Eucharystii – niektórzy z nich mają jednak tak wielkie pragnienie komunii, jakiego nie spotyka się u większości praktykujących katolików. Uroczyste świętowanie Bożego Ciała ma swój początek w widzeniach św. Juliany z Liege i zostało wprowadzone najpierw w diecezji Liege, ale wkrótce rozszerzono je na cały Kościół. Przyczynił się do tego cud, który miał miejsce w Bolsenie niedaleko Orvieto: podczas mszy świętej, którą sprawował ksiądz wątpiący w realną obecność Chrystusa w Eucharystii, uniesiona przez niego hostia zaczęła krwawić, co przekonało niedowiarka księdza i 

I tak oto mija dzisiaj 20 lat od chwili, gdy poprzez włożenie rąk arcybiskupa warszawskiego – ks. Kardynała Józefa Glempa przyjąłem dar kapłaństwa. Na obrazku prymicyjnym umieściłem wówczas słowa kapłana- poety, ks. Twardowskiego: Własnego kapłaństwa się boję, własnego kapłaństwa się lękam i przed kapłaństwem w proch padam i przed kapłaństwem klękam. Po dwudziestu latach mojej posługi nadal podpisuję się pod tym cytatem, dodając jeszcze jeden z wersetów przywołanego wiersza: Jadę z innymi tramwajem biegnę z innymi ulicą nadziwić się nie mogę swej duszy tajemnicą. Przeżywanie i zachwyt tą tajemnicą trawa nieustannie, każdego dnia, stając się źródłem mojej radości i szczęścia, którym, jak umiem chce się dzielić z innymi. Wiem jedno, że po blisko pięćdziesięciu latach mojego życia i dwudziestu latach kapłaństwa niczego bym nie zmienił, niczego nie żałuję, dziękując Bogu za każdą chwilę, za każde doświadczenie tej drogi, zarówno te radosne jak i bolesne, bo ufam, ż

Wiara jest drogą odkrywania prawdy, czasem długą i żmudną drogą. Prawda o Bogu w Trójcy, którą ukazuje nam dzisiejsza uroczystość bez wątpienia, należy do jednej z najtrudniejszych prawd. To dlatego Bóg na kartach Pisma Świętego odkrywa przed nami prawdę o sobie stopniowo, jakby etapami. Jezus sam potwierdza to dzisiaj w słowach Ewangelii i wie najlepiej, ile potrafimy unieść. Pięknie to ukazują różne relacje międzyosobowe. A przecież relację z Bogiem budujemy na podobnej płaszczyźnie. Bywa, że człowiek, aby mógł przyjąć jakaś prawdę o sobie czy o innej osobie, zwłaszcza trudną potrzebuje czasu. Nie jest też bez znaczenia, jak ta prawdą zostanie mu przedstawiona. Z kolei, gdy mamy na myśli prawdę o Bogu, którego sposób istnienia przekracza zdolności naszego rozumu potrzebna jest pokora, cierpliwość, a zwłaszcza zgoda na to, że to, co zdołamy zrozumieć i tak będzie dalekie od rzeczywistości. Nie wolno nam w doświadczeniu wiary zapomnieć, że nawet, gdy pan Bóg pozwoli się nam zbliżyć