Pustynia uczy bycia przed Bogiem
PUSTYNIA… miejsce, które nie oznacza nieobecności ludzi, ale pozwala bardziej odnaleźć obecność Boga. Choć przyznam, że tych pierwszych też spotykam niewiele. Jedynym towarzyszem mojego pustelnicowania jest kot, który mieszka w małej pustelni obok. Z tego, co wiem od właściciela kota mieszka tam już od lat, więc można się od niego uczyć pustelniczego stylu życia. Wprawdzie przez moje blisko dwa tygodnie pobytu nie wypowiedział ani słowa, ale jego postawa mówi więcej niż słowa. Prawie cały dzień wyleguje się w słońcu, w obecności Pana, sprawy przyziemne (wyłączając fakt, że leży na ziemi) w ogóle go nie zajmują. Jakby chciał powiedzieć wszystkim przechodzącym obok, że najbezpieczniejszym i najpewniejszym miejscem jest żyć w bliskiej relacji z Bogiem a wówczas już o nic nie trzeba się martwić… Możliwość pobycia w pustelni to dzisiaj pewnego rodzaju komfort. Pamiętam rekolekcje prowadzone przez kard. Roberta Saraha, który mówiąc, że raz w miesiącu stara się spędzić weekend w pustelni, g