Posłani

 Z Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.

Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!»

Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie. (Łk 9, 1-6)

Jezus, wysyła uczniów, aby byli świadkami. Przede wszystkim świadkami miłości, bo jak inaczej określić uwalnianie od złych duchów, uzdrawianie… Miłość objawia się w konkretach. Ofiarować innym konkretne dobro, nawet gdy są zupełnie obcymi i „przypadkowo” spotkanymi na naszej drodze ludźmi – jest już świadectwem miłości. Ewangelia dzisiejsza uświadamia nam jednak, że ta miłość nie płynie z nas samych, ale z mocy Jezusa.

Praktyka codziennej medytacji pozwala nam zanurzyć się w tej miłującej obecności Jezusa, zaczerpnąć z niej, pozwolić się jej przeniknąć, aby móc zanieść ją innym, do których jesteśmy na co dzień posłani.

W Apoftegmatach Ojców Pustyni czytamy, że pewien człowiek widząc mnicha niosącego umarłego rzekł doń: „To nie sztuka nosić umarłych. Idź i znoś żyjących”.

Ta prawda ujawnia swoją mądrość za każdym razem, gdy myślimy o życiu w jedności w różnych wspólnotach, z którymi jesteśmy związani: małżeńskiej, rodzinnej, zakonnej, modlitewnej… Aby było to twórcze budowanie wspólnoty, służące rozwojowi wszystkich jej członków jest to możliwe na dłuższą metę tylko dzięki miłości, jaką daje Chrystus! Kiedy próbujemy robić to o własnych siłach bardzo szybko doświadczymy, że miejsce miłości zajmuje egoizm, który bardziej dzieli niż łączy wspólnoty.

To rozesłanie uczniów przez Jezusa, wyposażonych w Jego moc sugeruje wysłanie ich do walki. I mamy świadomość, że w tej duchowej walce nieustannie uczestniczymy. Jeśli spróbujemy ją toczyć, bez odwołania się do mocy Jezusa… przegramy!

Thomas Merton pisał, że aby nasze świadectwo wiary i miłości było autentyczne i skuteczne na zewnątrz, musimy najpierw stoczyć bój z demonami, które są w nas. Bez tej zwycięskiej walki stoczonej najpierw w swoim sercu będziemy po prostu niewiarygodni.

Po czym dodaje, że głoszenie Ewangelii dokonuje się zawsze w ubóstwie: „Ani laski, ani torby, ani pieniędzy w trzosie – autentyczne świadectwo wiary i miłości czerpie siłę i moc nie z tego, co posiada, ale z miłości do Chrystusa, to On jest naszym największym bogactwem i naszą mocą.” [por. „Rok z Thomasem Mertonem. Codzienne medytacje”]

Siadając do medytacji pragniemy, aby w nas zawsze zwyciężał Chrystus, Jego moc, która objawia się w słowie, w miłości i w łasce. Pragniemy uczyć się przez tę praktykę oparcia na Nim a nie na własnych siłach.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Między ciszą a ciszą...

Obraz
  Słowa Ewangelii według Świętego Jana Jezus powiedział do swoich uczniów: «Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który go uprawia. Każdą latorośl, która nie przynosi we Mnie owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeżeli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto nie trwa we Mnie, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. Potem ją zbierają i wrzucają w ogień, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, to proście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moi...
Czytaj więcej

Posłani - powołani

Obraz
  Z Ewangelii według Świętego Mateusza Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie». (Mt 10, 1-7) Stara legenda opowiada o dwóch mnichach, którzy wyczytawszy w księgach, że na końcu świata jest takie miejsce, gdzie ziemia styka się z niebem, postanowili pewnego dnia wyruszyć na jego poszukiwanie. Przysięgli sobie, że nie wrócą, dopóki nie znajdą tego niezwykłego zak...
Czytaj więcej

Podążać Jego drogą i z Nim

Obraz
  Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić». (Mt 11, 25-27) Jest taka historia opowiadająca o niemieckim poecie Reinerze Marii Rilke, który mieszkał przez pewien czas w Paryżu. Aby dojść na uniwersytet, codziennie przechodził bardzo ruchliwą ulicą. Na rogu tej ulicy mijali żebraczkę, proszącą przechodniów o jałmużnę. Rilke nigdy jej nic nie dawał, podczas gdy jego Francuska przyjaciółka, która często towarzyszyła mu w drodze na uczelnię  czasem rzucała kobiecie jakąś monetę. Kiedyś zapytała poetę: – Dlaczego nigdy nic nie dajesz tej biedaczce? – Powinniśmy podarować coś jej sercu, a nie jej dłoniom – odparł. Następnego dnia Rilke przy...
Czytaj więcej