Przekora

 Z Ewangelii według św. Łukasza

Po odejściu wysłanników Jana Chrzciciela Jezus powiedział do tłumów: Z kim więc mam porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? Podobni są do dzieci, które przebywają na rynku i głośno przymawiają jedne drugim: Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie płakali. Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel: nie jadł chleba i nie pił wina; a wy mówicie: Zły duch go opętał. Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije; a wy mówicie: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. A jednak wszystkie dzieci mądrości przyznały jej słuszność (Łk 7,31-35).

Są dzieci i dzieci. „Są małe dzieci i dorosłe dzieci”, jak mówił ks. prof. Tischner. Jedną z cech dziecinności dorosłych – dodawał filozof – jest to, że osoby takie lubią innym wypominać a jednocześnie szukać powodów do tego, by mimo wyraźnych znaków dalej żyć po swojemu. O tym właśnie Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii: o duchu przekory. Bardzo niebezpiecznym dla życia duchowego.

Przekora według mistrza AI „to cecha lub postawa osoby, która świadomie i często bez wyraźnego powodu postępuje wbrew oczekiwaniom innych, kierując się własnym, subiektywnym powodem, na przykład by wykazać coś sobie lub innym.”

I choć to wydaje się głupie można w taki sposób odnosić się do tego, do czego wzywa nas Jezus. I wbrew pozorom wcale nie trzeba być człowiekiem niewierzącym. Przecież Jezus kieruje swoje słowa do osób, które były przekonane nie tylko o swojej wierze, ale i o swoim wysokim stopniu religijności.

Są to osoby, którym nawracanie się przychodzi bardzo trudno. Najmniejsze przeszkody stanowią wymówkę, by pozostać przy swoim własnym stylu życia. Stąd między innymi wynika duchowe niebezpieczeństwo związane z tą postawą.

Ale są też dzieci mądrości. To według Jezusa wszyscy ci, którzy nie potrzebują nadzwyczajnych wydarzeń, ale potrafią z mądrością popatrzeć na to, co ich otacza, na to, co im się przydarza i znaleźć w tym zachętę do nawrócenia, do wdzięczności za to, co otrzymują od Boga i od ludzi i wreszcie chęć służby Bogu i ludziom.

Takim osobom nie potrzeba wiele. Wykorzystują każde słowo, wskazówkę, każde zdarzenie – także to na pozór nieprzychylne, aby dostrzec w nim Boże prowadzenie.

Takiego prostego sposobu mądrego patrzenia uczy nas medytacja. Nie potrzebujemy też nadzwyczajnych okoliczności, żeby siadać do medytacji. Siadamy do niej, bo wiemy, że w tej praktyce znajdujemy zachętę do dobrego i pogłębionego życia

Jak to mówi stare przysłowie: „Kto chce – szuka sposobu, kto nie chce – szuka powodu.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Między ciszą a ciszą...

Obraz
  Słowa Ewangelii według Świętego Jana Jezus powiedział do swoich uczniów: «Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który go uprawia. Każdą latorośl, która nie przynosi we Mnie owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeżeli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto nie trwa we Mnie, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. Potem ją zbierają i wrzucają w ogień, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, to proście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moi...
Czytaj więcej

Posłani - powołani

Obraz
  Z Ewangelii według Świętego Mateusza Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie». (Mt 10, 1-7) Stara legenda opowiada o dwóch mnichach, którzy wyczytawszy w księgach, że na końcu świata jest takie miejsce, gdzie ziemia styka się z niebem, postanowili pewnego dnia wyruszyć na jego poszukiwanie. Przysięgli sobie, że nie wrócą, dopóki nie znajdą tego niezwykłego zak...
Czytaj więcej

Podążać Jego drogą i z Nim

Obraz
  Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić». (Mt 11, 25-27) Jest taka historia opowiadająca o niemieckim poecie Reinerze Marii Rilke, który mieszkał przez pewien czas w Paryżu. Aby dojść na uniwersytet, codziennie przechodził bardzo ruchliwą ulicą. Na rogu tej ulicy mijali żebraczkę, proszącą przechodniów o jałmużnę. Rilke nigdy jej nic nie dawał, podczas gdy jego Francuska przyjaciółka, która często towarzyszyła mu w drodze na uczelnię  czasem rzucała kobiecie jakąś monetę. Kiedyś zapytała poetę: – Dlaczego nigdy nic nie dajesz tej biedaczce? – Powinniśmy podarować coś jej sercu, a nie jej dłoniom – odparł. Następnego dnia Rilke przy...
Czytaj więcej