Odcinek 10 - Reguła dla Ciebie - trudności w medytacji
,
Medytacja, porządkując wnętrze człowieka, uczy nas nowego sposobu widzenia. Staje się bowiem przez praktykę wejściem w sposób patrzenia Jezusa, wyrastający z miłości, a rodzący się w nas za sprawą zanurzenia w tę miłość. W ten sposób w doświadczeniu medytacji spełnia się to błogosławieństwo, jakie Jezus wypowiada w dzisiejszej Ewangelii.
Jezus powiedział do swoich uczniów: Szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. (Mt 13,16-17)
To zasłuchanie i zapatrzenie w Jezusa musi z kolei budzić w medytującym konkretne pragnienia, by żyć w większej harmonii, uporządkowaniu, rytmiczności, regularności pomimo wszystkich tendencji do chaosu, zamieszania i pędu, które nas otaczają. Modlitwa polegająca na powtarzaniu jednej formuły jest jak cierpliwe zmaganie się z biblijnymi wodami, symbolizującymi chaos, i pozwolenie Bożemu Duchowi, który się nad nimi unosi, by przestrzeń w nas i wokół nas stawała się przestrzenią, którą stwarza i organizuje sam Duch Boży, odciskając na niej swój porządek.
Potwierdza to o. John Main: „Konsekwencją czy rezultatem medytacji jest właśnie harmonia, jedność i energia, Boża energia, którą odnajdujemy w swoim własnym sercu, w swoim własnym duchu. Ta energia jest energią całego stworzenia. Jak nas naucza Jezus, jest to energia, która jest miłością”. To właśnie ta energia powinna stawać się siłą napędową naszego codziennego życia, począwszy od najprostszych czynności.
Ostatecznie w medytacji chodzi o miłość. Prowadząc człowieka do obecności w tutaj i teraz oraz do uważności, w istocie medytacja chce nam powiedzieć: najważniejszy jest Bóg i człowiek, „bycie dla”, troska i służba pełna miłości. Jest to przecież istota bycia chrześcijanina, samo centrum sensu jego życia. W ten sposób sprawia ona, że czas naszego życia staje się coraz bardziej czasem miłości, a przestrzeń, w której przyszło nam żyć – przestrzenią miłości.
Jezus powiedział do swoich uczniów: Szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. (Mt 13,16-17)
To zasłuchanie i zapatrzenie w Jezusa musi z kolei budzić w medytującym konkretne pragnienia, by żyć w większej harmonii, uporządkowaniu, rytmiczności, regularności pomimo wszystkich tendencji do chaosu, zamieszania i pędu, które nas otaczają. Modlitwa polegająca na powtarzaniu jednej formuły jest jak cierpliwe zmaganie się z biblijnymi wodami, symbolizującymi chaos, i pozwolenie Bożemu Duchowi, który się nad nimi unosi, by przestrzeń w nas i wokół nas stawała się przestrzenią, którą stwarza i organizuje sam Duch Boży, odciskając na niej swój porządek.
Potwierdza to o. John Main: „Konsekwencją czy rezultatem medytacji jest właśnie harmonia, jedność i energia, Boża energia, którą odnajdujemy w swoim własnym sercu, w swoim własnym duchu. Ta energia jest energią całego stworzenia. Jak nas naucza Jezus, jest to energia, która jest miłością”. To właśnie ta energia powinna stawać się siłą napędową naszego codziennego życia, począwszy od najprostszych czynności.
Ostatecznie w medytacji chodzi o miłość. Prowadząc człowieka do obecności w tutaj i teraz oraz do uważności, w istocie medytacja chce nam powiedzieć: najważniejszy jest Bóg i człowiek, „bycie dla”, troska i służba pełna miłości. Jest to przecież istota bycia chrześcijanina, samo centrum sensu jego życia. W ten sposób sprawia ona, że czas naszego życia staje się coraz bardziej czasem miłości, a przestrzeń, w której przyszło nam żyć – przestrzenią miłości.
Komentarze
Prześlij komentarz