Rzeczywistość chrztu

Tydzień po Uroczystości Objawienia Pańskiego liturgia prowadzi nas nad Jordan, gdzie jesteśmy świadkami chrztu Jezusa z Nazaretu. Staje obok Jana Chrzciciela. Nikt Go nie zna. Na pierwszy rzut oka mógł być jednym z tych, którzy przychodzili do Jana, aby otrzymać chrzest pokuty. I na pierwszy rzut oka wszystko właśnie tak się odbywa, gdyby nie dwa ważne szczegóły tego wydarzenia. Pierwszym jest postawa Jana, który wie, kim jest ten nikomu jeszcze nieznany młody mężczyzna stojący na brzegu rzeki a drugim objawienie, które towarzyszy scenie chrztu. Jan przepowiadał i rozpoznał Mesjasza, lecz Go nie objawił. Objawił Go bowiem sam Ojciec, poprzez Ducha Świętego. Sam Bóg wskazuje na osobę Syna jako posłanego Zbawiciela człowieka. Objawia Go w sposób zadziwiający i jakże pełen delikatnej miłości! 



Jest jednak w tej scenie, coś jeszcze, choć na pierwszy rzut oka wydawać się może nieuchwytne. Jest to pytanie, które wisi w powietrzu. Pytanie, które przywołuje Ewangelista: „Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem…” Nie jest to tylko pytanie, które rodzi się jedynie w sercach tych, którzy znali Jana Chrzciciela, widzieli jego gorliwość we wzywaniu do przemiany życia. Jest to pytanie, na które przede wszystkim musi odpowiedzieć sobie Jan Chrzciciel: „Kim jestem?”, „Kim jestem wobec Tego, który stoi przy mnie?”.

Czy zadajemy sobie i my czasem to pytanie? Naprawdę warto! Bowiem odpowiedź Jana, jaką znajdujemy w Ewangelii, jest dowodem na to, że bardzo poważnie podszedł do tego pytania. Znamy tę odpowiedź: On jest mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u Jego sandałów a w innym miejscu powie: Trzeba, aby On wzrastał a ja się umniejszał.

Może, gdybyśmy częściej zadawali sobie pytanie: Kim jestem przy Jezusie, który stoi obok mnie i traktowali je poważnie, próbując odpowiedzieć na nie z wiarą łatwiej byłoby nam jak Janowi ustąpić miejsca Jezusowi przy sterze naszego życia i mieli byśmy więcej szans, aby doświadczyć tego, że rzeczywiście to On jest mocniejszy od nas.

Jan odpowiedział sobie na to pytanie i pokazał to życiem. On nie przypisywał sobie nawet cząstki wielkości przynależnej Jezusowi. Chrzciciel dobrze zrozumiał, iż prawdziwa wielkość kryje się w małości. Dla Jana najważniejsze było to, by Jezus wzrastał, a on się umniejszał. A jak jest ze mną? Czy też tak potrafię?

Może przyznajemy, że Jezus jest Mesjaszem, że jest Panem, ale czy widać to także w naszym życiu? Czy godzimy się na to, aby zejść z tronu naszego życia, żeby się umniejszyć, po to, aby On i Jego rola w naszym życiu mogły wzrastać?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Prawdziwe "ja" - dar od Boga

Obraz
  Z Ewangelii według św. Jana Jezus powiedział: „Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej zagrody. I te muszę przyprowadzić, i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz. Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja sam z siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca” (J 10, 11-18). * * * Dzisiaj powraca do nas obraz, który przywołany był już w liturgii zaraz po Wielkanocy a w zasadzie dwa obrazy: Dobrego Pasterza i n...
Czytaj więcej

Zdrada

Obraz
  Z Ewangelii według Świętego Mateusza Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?» On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda». Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez...
Czytaj więcej

Przyjść do Jezusa

Obraz
  Jezus powiedział do ludu: "Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. Jest wolą Tego, który Mnie posłał, abym nic nie stracił z tego wszystkiego, co Mi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym . (J 6, 35-40) [caption id="attachment_7358" align="aligncenter" width="600"] Ewangelia Jana 6,37. II. GRZECH, KTÓREGO NIE MOŻNA WYBACZYĆ (cd) Jednak obietnica Pisma Świętego brzmi: „Tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz Ewangelia Jana 6,37. To stwierdzenie nie ma daty ważności....
Czytaj więcej