Słuchaj ciszy
Albowiem tak mówi Pan Bóg, Święty Izraela: "W nawróceniu i spokoju jest wasze ocalenie, w ciszy i ufności leży wasza siła. Pan czeka, by wam okazać łaskę, i dlatego stoi, by się zlitować nad wami, bo Pan jest sprawiedliwym Bogiem. Szczęśliwi wszyscy, którzy w Nim ufają! [Iz 30,15.18]
Kiedyś zapytano mnie z czym porównałbym medytację. Odpowiedziałem wówczas bez wahania że z nurkowaniem. Dla mnie to podobne doświadczenia, gdy jesteśmy otuleni ciszą a jednocześnie zanurzeni w bezkresną rzeczywistość. Gdyby ktoś dzisiaj, po latach zadał mi to samo pytanie, odpowiedź byłaby niezmienna, z tym dopowiedzeniem jednak, że o ile zwykłe nurkowanie jest jak medytacja, to nurkowanie na rafach koralowych jest jak kontemplacja.
Ten temat wody w dzisiejszym wprowadzeniu jest nie bezzasadny, bo wprawdzie nie o nurkowaniu chce mówić, ale o pewnym odkryciu (zarówno geograficznym jak i duchowym), które stało się moim udziałem na początku lipca, kiedy to miałem przyjemność popływać łódeczką po jeziorach północnych Włoch (gwoli ścisłości po dwóch jeziorach i ciekawostką jest to, że są dwa lub trzykrotnie głębsze od Bałtyku). I właśnie rzeczone odkrycie miało miejsce na tym drugim (mniejszym jeziorze) Orta. Otóż na jego środku znajduje się maleńka wyspa o wdzięczniej nazwie San Giulio. Nazwa wyspy wiąże się z osobą rzymskiego misjonarza, który miał ponoć przybyć w IV wieku na północ Włoch by ewangelizować te tereny. Gdy chciał się przeprawić na wyspę, miejscowi rybacy stanowczo mu to odradzali, mówiąc, że na wyspie mieszkają smoki i demony (miało to prawdopodobnie związek z pogańskim kultem, który wcześniej miał tam miejsce). Wobec odmowy przetransportowania go Stan Giulio przepłynął wedle legendy na wyspę na swoim płaszczu. Tam założył pustelnie a potem zbudował kościół.
Dzisiaj ta maleńka wysepka ma zaledwie 52 mieszkańców i jedną jedyną ulicę w kształcie okręgu przy której znajduje się bazylika, seminarium duchowne i klasztor kontemplacyjny sióstr benedyktynek oraz kilkanaście domów mieszkańców wyspy. I pewnie nie byłby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że ulica ta nosi nazwę: La via del silenzio, „ulica ciszy”. I rzeczywiście uprasza się przybywających turystów, żeby zachowali ciszę i idąc uliczka pogrążyli się w medytacji, w czym maja pomów przytwierdzone co kilka metrów do ścian ulicy sentencje, nad którymi poleca się rozważać.
Każdy, kto znał ojca Jana Berezę wie, że mówiąc o medytacji zaczynał często od słów: „Słuchaj medytacja jest…” – od czego zresztą swój tytuł wzięła książka będąca pośmiertnym wywiadem z nim. Idąc tym tropem chciałbym dzisiaj przywołać te sentencje, które przeczytałem na ulicy ciszy na wyspie San Giulio tytułem wprowadzenia do medytacji:
Słuchaj ciszy…;
Wsłuchuj się w ciszę wody, wiatru, swoich kroków i swojego serca…,
W ciszy znajdziesz akceptację i zrozumienie…;
W ciszy otrzymasz wszystko…;
Cisza jest językiem miłości…;
Cisza jest źródłem twojego pokoju…;
Cisza jest początkiem duchowej wędrówki…;
Cisza jest muzyką i harmonią…;
Cisza uczy doceniać chwilę obecną…;
Cisza jest prawdą i modlitwą…;
Cisza jest oddechem Boga…;
W ciszy spotkasz Mistrza…;
Komentarze
Prześlij komentarz