Jestem chaosem

jestem chaosem


gliną
którą tylko Bóg
potrafi ukształtować
tak jak trzeba


naczyniem
w którym ciągle brakuje
miłości


drzewem figowym
które z takim trudem
rodzi dobry owoc
najczęściej po czasie


glebą
która nie potrafi wyrosnąć
nawet trzydziestokrotnym żniwem


człowiekiem
który próbuje nadążyć za Bogiem
koleinami własnych ścieżek


tym który wierząc
potrafi nie wierzyć

Jest pewna teoria, mówiąca o tym, że po czterdziestym roku życia człowiek musi po różnych doświadczeniach i przygodach, po różnych zbłądzeniach i ślepych zaułkach w jakie się zapuścił  wrócić do świata pierwotnych wartości, które najczęściej wyniósł z domu, z którymi się utożsamiał, gdy jeszcze spoglądał na świat pełnym idealizmu i nadziei wzrokiem, bo inaczej zwariuje. Czasem wymaga to przewartościowania swojego życia na nowo a do tego trzeba odwagi. Czy ja mam? Mam nadzieję, że tak. Czy mam na to czas? Tego nikt nie wie, więc nie wolno odkładać tego na później. 

nie oddajemy wszystkiego do końca

zostawiamy sobie chociaż trochę

                   na wszelki wypadek

aby jak najlepiej zabezpieczyć przyszłość

omijamy wielkie sprawy bo zbyt niepewne

bardzo matematycznie patrzymy na życie

bo trwa przecież niezbyt długo

                   szukamy w nim szczęścia

lecz z pustą kieszenią i pustym sercem

trudno je odnaleźć

gdy nawet miłość odliczamy co dzień jak mamonę

młodzieńcze marzenia gubimy po drodze

bo nie mamy siły o nie walczyć

                   najczęściej samotnie

dopóki trwa życie trwa walka

lecz rezygnujemy z niej najczęściej

bo w takiej walce można stracić wszystko

i dlatego bez radości

                   wędrujemy w przyszłość

 

Utopia jest marzeniem, które nijak nie przystaje do rzeczywistości. Budząc w człowieku nadzieję, która są nie do spełnienia, koniec końców staje się samobójstwem (nie tylko w sferze duchowej). Święty Augustyn w sposób wyraźny rozdzielał państwo ziemskie od Państwa Bożego, czyniąc analogie między jednym a drugim, jednak ich ze sobą nie utożsamiając. Może jednym z największych naszych błędów jest to, że  próbujemy patrzeć na wieczność z perspektywy świata w jakim żyjemy, a co za tym idzie ziemski porządek próbujemy przypisać niebu. Zaczynamy kształtować wizję wieczności opartą o nasze doczesne doświadczenia, upatrując w życiu wiecznym tego, co nam jest dobrze znajome - po ziemsku pojmowanej chwały, sprawiedliwości, posłuszeństwa, pokoju. Co wówczas otrzymujemy? Karykaturę! Chwała przyjmuje karykaturę pychy, sprawiedliwość – zemsty, posłuszeństwo – tyranii, a pokój – totalnej nudy. Tworząc taką wizję nieba, odbieramy człowiekowi najgłębszą jego nadzieję. Zapominamy o słowach Jezusa, że „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało”.
Pamiętam takie piękne i obrazowe zdanie z książki Tischnera: „Ptaki fruwają wysoko, ale gniazda mają nisko”. I chyba właśnie tutaj tkwi klucz do zrozumienia relacji między sferą wartości a światem realnym, gdzie tak często ideały bywają radykalnie okrojone i zdeformowane. Bo gniazdo to miejsce, gdzie życie się dopiero formuje. Tutaj ptak nie potrafi jeszcze fruwać i samodzielnie funkcjonować – musi być karmiony, chroniony, ogrzewany… Żyjemy tu, w doczesności, jako pisklęta szykujące się do lotu. Tak wiele piskląt jednak ginie, bo uwierzyły, że mogą już samodzielnie frunąć ku niebu... Utopia pociąga, jest marzeniem, którym fajnie się karmić, które staje się bezpieczna ucieczką od trudów życia, ale jeśli nie skonfrontujemy jej z prawdą może nas zgubić.

klęczę

w środku Twojego milczenia

ta cisza jest

brzemienna

może

narodzi się z niej

 człowiek